Het is druk bij de apotheek in Almere Haven. Als ik binnenkom, zijn alle balies bezet. Wanneer ik een nummertje trek, zie ik dat er vijftien mensen voor me staan. Aan de linkerbalie wordt een oudere mevrouw geholpen. Ik vang flarden van het gesprek op.
“Waarom krijg ik nu andere medicijnen?” vraagt de vrouw.
De apotheekmedewerkster legt geduldig uit: “Het zijn dezelfde medicijnen, maar van een ander merk.”
“Maar het ziet er nu heel anders uit. Ik ben bang dat ik in de war raak en de verkeerde medicijnen neem. Kan ik niet mijn oude medicijnen krijgen?”
Ik hoor de apotheekmedewerkster zeggen dat dat niet kan en vang een paar keer het woord verzekering op. Uiteindelijk overhandigt ze de vrouw een pakketje. Intussen zijn er nog elf mensen voor me.
Ik hoor de vrouw vragen of ze nog andere medicijnen kan krijgen die vroeger zo goed hielpen. Maar die medicijnen staan niet in het systeem, dus dat kan helaas niet. Ze heeft een nieuw recept nodig. Dat vindt ze niet nodig, het kan zo wel. Anders moet de apotheekmedewerkster maar even haar dokter bellen. De medewerkster legt geduldig uit dat dat echt niet kan.
Ondertussen zie ik andere wachtenden ongeduldig worden. Ze mopperen dat het zo langzaam gaat en werpen afkeurende blikken naar de oudere mevrouw. Er zijn nog vijf mensen voor me. De vrouw heeft zich er inmiddels bij neergelegd dat ze de medicijnen echt niet mee kan krijgen. Maar ze heeft nog wel een vraag. Achter me hoor ik mensen zuchten. Ik sta intussen iets naar rechts en krijg niet veel meer mee van het gesprek, maar ik zie de medewerkster geduldig knikken en begripvol iets uitleggen. Als ik aan de beurt ben, hoor ik de vrouw vriendelijk bedanken en verlaat ze de apotheek.
Ik vind het bijzonder dat er in deze tijd, waarin alles efficiënt moet, toch zoveel aandacht was voor deze mevrouw. Ik heb er graag wat langer op gewacht. Al moet ik eerlijk toegeven dat ik vandaag geen haast had.
Ik ga proberen om het ook mooi te vinden als ik wél haast heb.
