Bloemen
Mijn vrouw begrijpt me niet.
Vorige week nam ik een bosje bloemen voor haar mee.
Dat doe ik eigenlijk nooit, dus ze was blij verrast.
Maar ze was net zo verbaasd toen ik het boeket snel weer uit haar handen trok.
“Ik wilde ze juist in een vaas gaan zetten”, riep ze beteuterd.
“Het zijn geen echte bloemen, maar nepbloemen”, legde ik uit.
“Ben ik soms geen echt bosje bloemen waard?”, begon ze ineens te huilen.
Ik probeerde een romantische avond te redden. “Natuurlijk wel, maar dit is veel duurzamer. Morgen kan ik dezelfde bos aan mijn maîtresse geven. Dat is goed voor het milieu.”
Ze begon nog harder te huilen.
Aan die reactie kan je wel merken dat mijn vrouw niet vaak in het theater komt.
Zeker niet in de Kunstlinie in Almere.
“Daar is het heel trendy om nepbloemen te geven”, zei ik. “Dat stond in de krant. De avond daarop zijn dezelfde bloemen voor een andere artiest.”
Mijn vrouw pikte de uitleg niet.
“Maar mijn maîtresse moet het boeket morgen ook weer inleveren”, zei ik troostend. “Dan zijn ze met Valentijnsdag weer voor jou.”
Boos beende ze de kamer uit.
De deur sloeg hard dicht.
