Er was eens een man met een bedrijf. Hij gaf gemeenten adviezen over risicobeheersing. Daar verdiende hij een goede boterham mee. De man had ervaring opgedaan als opruimer van de puinhopen die anderen achterlieten.
Deze Fries was te hulp geroepen omdat Geert Dales de Noord-Zuidlijn had laten ontsporen. Hij ging aan de slag en zorgde dat de zaak weer op de rit kwam. Rommel opruimen kost geld. De kosten van de opruimactie namen fors toe. Zonder dat de raad erom vroeg hij daar politieke verantwoordelijkheid voor.
Toen een directeur van een woningbouwcorporatie met een dure sportwagen moest vertrekken, mocht de risicobeheerser de restanten weer bijeen vegen. Hij zette zich aan het richten van woningbouwvereniging op de doelen waarvoor deze was bedoeld. Toen Almere hem vroeg om wethouder voor de Floriade te worden, nam hij nog meer bestuurlijke bagage mee: de ervaring van twee succesvolle Sails. Met dat alles werd hij onze man die de oplopende risico’s van de Floriade binnen de perken wilde houden.
De risicobeheerser kon zich in Almere uitleven. Hij liet een mooi schema maken met een ongekende hoeveelheid aan aspecten die allemaal met elkaar verband hielden. Zo was duidelijk waar Almere stond en waar Almere moest staan. Risico’s beheers je door te weten wat er op je afkomt en wanneer wat af moet zijn. Hij gaf de nieuwe coalitiepartijen bij de onderhandelingen in 2018 een zware waarschuwing mee. De formerende fracties sloegen dat advies graag in de wind.
Bij de vorming van het Almeerse collegiale openbaar bestuur leek onze risicobeheerser buiten de boot te vallen. Een partijgenoot bleek erg grote ambities te hebben. En daar had de risicobeheerser ooit iets over opgemerkt. Daar bleken de partijgenoot en zijn vriendjes niet van gediend. Dat de risicobeheerser toch weer wethouder werd, hadden de andere deelnemers aan het collegiale bestuur eigenlijk niet meer verwacht.De wethouder risicobeheersing – een politiek dier – mocht dus toch verder met zijn werk: het beheersen van de risico’s van de Floriade. Dat duurde maar een paar maanden. Een broekzaktelefoontje en een lokaal weekblad waren voor de collega’s van de risicobeheerser reden om afscheid van hem te nemen. Een van zijn partijgenoten gooide zelfs graag olie op het ontstane vuurtje.
Drie jaar later lijken de risico’s van de Floriade nauwelijks beheerst te zijn. De collega’s die verantwoordelijk zijn voor het vroegtijdige vertrek van onze risicobeheerser nemen daar liever geen verantwoordelijkheid voor. Dat laten ze graag aan een waarnemend burgemeester over. Die interim burgemeester laat weten dat ze niet wegloopt voor een uitdaging.
Ank Bijleveld maakt het voor de Almeerse wethouders die onze risicobeheerser hebben weggestuurd mogelijk om te duiken. Ze zorgt er voor dat die wethouders hun directe verantwoordelijkheid kunnen ontlopen. Dat zal toch niet de reden zijn waarom de andere kandidaat waarnemers ‘te licht’ zijn bevonden?
Op 14, 15 en 16 maart 2022 kunnen de Almeerse kiezers duidelijk maken wat zij vinden van wethouders die deskundige adviezen in de wind slaan. Dan kunnen Almeerse kiezers hun ‘waardering’ voor het duiken van wethouders duidelijk maken met het rode potlood.
