Taalpolitie
Ben ik een witte oude man?
Ja, wit ben ik zeker. Daar is geen ontkennen aan.
Maar dat ik 62 ben zie je er niet direct aan af, al zeg ik het zelf.
Toch voel ik me soms ver boven de 100 als ik de generatie onder mij zie uitgroeien tot een eng soort taalpolitie.
Zo adviseert studentenvereniging LAKS om geen ongewenste termen meer te gebruiken in het onderwijs.
Wat die ongewenste termen zijn?
‘Jongens en meisjes’, bijvoorbeeld. Of ‘zitten blijven’.
Dat wordt als kwetsend ervaren.
Jemig, ik hou graag rekening met anderen. Maar als boeken van Roald Dahl worden gekuist, schilderijen worden weggehaald, als zelfs Koot & Bie en Bassie & Adriaan (‘dag vriendjes en vriendinnetjes’) tegen de deug-meetlat worden gelegd, is het wel een beetje klaar met mijn tolerantie.
En dan word ik tegenwoordig dus weggezet als ‘witte oude man’, ben ik niet langer relevant en begrijp ik de moderne tijd niet.
Dat ervaar ik dan weer als kwetsend.
Want ik ben niet oud. En ik begrijp die moderne tijd dondersgoed.
Ik let al zo ontzettend op of ik ‘blank of wit’ zeg. Ik laat me op stations al tandenknarsend aanspreken met ‘beste reizigers’.
Terwijl ik me gewoon man voel.
Geen hén.
Ku-ke-le-ku !!!
