Ik lees graag een belangrijke paragraaf voor, uit de autobiografie Mayim, levend water, de bestseller over het leven van mijn dochter in onze beperkte wereld.
‘De volgende dag gaan we naar het zwembad, mijn rolstoel past net door het smalle deurtje in het hek om het zwembad. Dat leren we hier, alles in Italië is een maatje kleiner. En mijn ouders tillen mij via smalle trappetjes het zwembad in. Het water is heerlijk en na een uurtje zwemmen moet ik nodig plassen.
Het invalidentoilet heeft een hangslot. Machiel gaat bij de hotelbalie de sleutel vragen. Daar staat toevallig dezelfde hotelmanager als van gisteravond.
‘My sister likes to go to the toilet,’ zegt Machiel en wijst op mij.
De manager roept luid naar de tuinman die verderop bezig is de haag te knippen.
‘Toilette per disabili!’
‘Non è possibile’, hoor ik de tuinman zeggen. Hij maakt een gebaar met zijn handen.
Er volgt een woordenwisseling tussen de heren, die er vrij vertaald op neer komt dat het toiletgebouwtje de opslagruimte is voor de tuinman en hij ervan baalt dat ik er gebruik van wil maken. Wat er allemaal in staat? Nou, dat zien we als hij aan de slag moet: twee grasmaaiers, een halve Praxis aan tuingereedschap, zes tanks chemicaliën voor het zwembad en acht tuinslangen. En een leeg kratje bier, dat zou ik bijna nog vergeten. Eindelijk is het toilethuisje leeg, en kan ik gaan plassen.’
En nu denken jullie, ach, dat is Italië. Dat kan. Maar ik kan jullie vertellen dat wij dit in overal in ons land meemaken. Wat dat betreft zijn we net het Italië van West-Europa. Goede openbare toiletten in de openbare ruimte zijn voor onze dochter en vele anderen absoluut nodig om mee te kunnen doen in de maatschappij en die zijn er niet of te weinig.
Waarom? Simpelweg om uit te kunnen gaan, te winkelen of te zwemmen bij het nieuwe zwemstrandje tegenover de esplanade. Ik vraag me af, terwijl ik dit opteken, of de uitbater van de hippe rode loods, die bij het strandje verschijnt, voor jongeren als Mayim voldoende ruimte heeft voor een rolstoeltoilet.
Wat we al 21 jaar merken is dat onze dochter niet gehandicapt is, maar juist wel de maatschappij, en dat kan niet meer in deze tijd. En zeker niet in Almere.
Deze tekst is ingesproken op de raadsvergadering van 11.11.2021 bij de Motie van de SP voor meer toegankelijke ruime openbare toiletten in Almere. ( volgende week gaat het debat verder over openbare toiletten in Almere )
