Ik herinner me het café van vroeger, waar oudere mannen aan de bar met grootse gebaren het gelijk van de wereld verkondigden. De politici waren zakkenvullers, hun baas een tiran en ze moesten hun uiterste best doen om hun mooie buurvrouw van het lijf te houden. Wie te diep in het glaasje keek, werd door de kastelein weer naar moeder de vrouw gestuurd.
Dat café bestaat nog steeds, al heet het nu ‘social media’.
Het is het grootste café van de wereld geworden en iedereen bezet er een barkruk. De oudere mannen verkondigen er nog steeds hun waarheid, vaak anoniem.
Er bestaat geen sluitingstijd en iedereen mag blijven schreeuwen. Hoe harder hoe beter.
Aan de tafeltjes rond de bar zitten andere gasten. Wie eenmaal aan een tafel zit, blijft daar ook zitten en hoort nooit wat er aan een andere tafel gezegd wordt.
In een hoekje zitten de jongeren die zich vergapen aan mooie leeftijdgenoten die de tafels hebben uitgekozen waar het licht gefilterd is. Ze drinken uit zilveren schalen en dragen de duurste kleding waarvan niemand kan zien dat de Klarna-rekening nog volgt.
Het is een kroeg waar we blijven hangen tot we moe, boos, onzeker of ontheemd naar de overkant strompelen.
Daar staat een afkickkliniek met behandelkamers en lange wachtlijsten.
Video | Café | Column Marcel Beijer Almere DEZE WEEK
