Mijn ouders waren van het CDA, maar nog preciezer: de KVP.
Dat was de Katholieke Volkspartij en daar stemde je als katholiek op.
Elke verkiezing weer.
Met het salaris van mijn vader en een huis vol kinderen was de PvdA misschien logischer geweest — maar dat was vloeken in de kerk.
Als Joop den Uyl op televisie verscheen, kon je het afgrijzen van hun gezicht aflezen.
Een rooie onruststoker die met geld smeet, de mijnen in Limburg sloot, en zelfs Prins Bernhard zijn mooie uniform afnam.
De PvdA was voor mijn katholieke ouders een heerlijke partij om te haten.
Omdat ze precies wisten waar die rooien voor stonden: de arbeider.
Wisten we dat nu nog maar. De PvdA is het contact met die achterban al jaren geleden verloren. De arbeiders stemmen misschien nog op de SP, maar de meesten toch liever op Wilders.
Een paar oude partijveteranen proberen nog te redden wat er te redden valt. Ze dragen een rode shawl of rode broek.
Een zwak statement. Ze weten heus wel dat hun oude arbeiderspartij allang een slap aftreksel is geworden van het elitaire GroenLinks.
GroenLight, dus eigenlijk.
Video | Arbeiderspartij | Column Marcel Beijer Almere DEZE WEEK
