In mijn hoedanigheid als fractievoorzitter en parttime waarzegger van de ongezouten waarheid, duik ik vandaag in de wirwar die de toekomstvisie van Almere heet. Mijn pen, scherper dan het zwaard van Damocles dat boven ons gemeentebestuur hangt, staat klaar om de absurditeit van onze huidige situatie aan het licht te brengen.
Laten we vooropstellen dat onze geliefde stad Almere zich in zulk zwaar weer bevindt dat zelfs Noach zou aarzelen om zijn ark hier aan te meren. Met netwerkcongesties die onze vooruitgang meer verstikken dan mijn sarcastische commentaren, rioolproblemen die ons dieper in de… modder trekken, en een jeugdzorgsysteem zo lek als een mandje, is de situatie nijpend. En dan heb ik het nog niet eens over het recente politieke drama waarbij partijen de coalitie verlaten alsof het een zinkend schip is.
De provincie Flevoland, in al haar wijsheid, heeft ons al eerder op code Oranje gezet. Een subtiele hint die blijkbaar niet subtiel genoeg is voor ons gemeentebestuur dat doorgaat op de ingeslagen weg met de finesse van een olifant in een porseleinkast. Gesprekken over bezuinigingen? Ach, die schuiven we gewoon door naar het eerste kwartaal van 2040, Ik voorspel u, zijn we als we zo door gaan al lang onder preventief toezicht geplaatst, zogenaamde code Rood, of – nog spannender – onder artikel 12 waarbij we helemaal niets meer te zeggen hebben.
Ondertussen droomt het college van een toekomst zo rooskleurig dat zelfs de schrijvers van Disney er nog een puntje aan kunnen zuigen. Met visies die drijven op een zee van financiële onzekerheid, blijven we bouwen aan een luchtkasteel, gefinancierd door niemand minder dan Dagobert Duck zelf. Tenminste, dat denkt het college.
50PLUS heeft al vaker de noodklok geluid, niet omdat we graag de spelbreker zijn, maar omdat iemand de realiteit onder ogen moet zien. Het bouwen van een stad op drijfzand en het plannen van een toekomst gebaseerd op wensdenken is het toppunt van onbehoorlijk bestuur.
Dus, terwijl we praten over de mobiliteitsvisie 2030-2040, stel ik voor dat we eerst onze zaken op orde krijgen. Laten we die grootse visies en plannen opbergen in de ijskast, naast de overgebleven nuchterheid van ons bestuur. Want, lieve lezers, zonder een stevig fundament is elke visie niet meer dan een fata morgana in de woestijn van ons bestuurlijke falen.
