Met mijn voor de hele week volgeladen boodschappenkar reken ik af bij de zelfscankassa.
Controle.
Geen probleem, ik ben zo eerlijk als een goudvis.
‘U heeft de prei niet gescand’, zegt de medewerkster.
Ik laat haar het stickertje op de verantwoorde eco-zak zien: ‘Kijk, keurig gescand.’
‘Het systeem zegt dat u het niet gescand heeft’, zegt het meisje.
‘Maar je ziet toch de sticker?’, werp ik tegen. ‘Vijf stuks prei:- 2,75 euro.’
Het meisje knikt bevestigend. ‘Toch zegt het systeem van niet. Nu moet ik uw hele kar controleren.’
Moedig begint het meisje mijn keurig ingedeelde boodschappenkratten te legen.
Elk product wordt opnieuw gescand en op de grond gelegd.
Tien minuten later staat ze in het midden van enorme kring van flessen wijn, broden, kip, bloemkool, melk en zakken chips.
Alles blijkt goed.
Het meisje kijkt bedremmeld op haar computertje. ‘Toch zegt het systeem nog steeds dat de prei niet gescand is.’
‘Het is net de ambtenarij’, brom ik. ‘Het systeem heeft de macht over de realiteit.’
Ze kijkt me niet begrijpend aan.
‘Je kan ook krantenbezorger worden’, zeg ik. ‘Lekker in de buitenlucht, je eigen werktijd bepalen en geen druk vanuit het systeem.’
‘Goede tip meneer’, zegt ze.
‘U mag alles weer inpakken.’
MARCEL BEIJER
