We overwegen onze auto in te ruilen. We belanden in een doolhof van autobedrijven met hun eigen regels. Op internet hadden we bij een garage aan de Markerkant een auto van het gewenste type gezien. Toen we daar aankwamen, wist de verkoper niet welke auto we bedoelden. We bedoelen de C3 automaat die op websites zoals Autoweek, AutoTrader, Speurders, hun eigen website, Marktplaats en nog andere sites staat. “Oh, die,” zei de verkoper. “Nee, die hebben we al heel lang niet meer. Het staat nog op al die sites, maar we kunnen het niet verwijderen,” vervolgde de verkoper.
“De beste auto ter wereld”
We vonden dat vreemd, en hij vond dat ook. Maar hij had iets anders voor ons: een Opel Meriva automaat. “De beste auto ter wereld!” Dat is nog eens een aanbeveling. Of we een proefrit willen maken? Prima, dat vinden we wel goed, en hij gaat de sleutels halen. Als hij terugkomt, opent hij de achterklep. Daar liggen twee banden. “Dat zijn de winterbanden,” zegt hij. “Mooi toch? Krijgen jullie erbij.” Maar het zijn er toch maar twee, zeggen we. De andere liggen waarschijnlijk binnen. Hij gaat wel even kijken. We vragen of een keuring mogelijk is. Ja, dat doen ze gewoon zelf, lekker makkelijk. Omdat we dat niet zo onafhankelijk vinden, vragen we of het ook ergens anders kan. Hij stelt voor om het bij de Opeldealer aan de Palmpolstraat te laten doen. Daar is de auto namelijk altijd in onderhoud geweest. Hij pakt het boekje erbij. In de eerste jaren was de auto inderdaad in onderhoud bij een Opeldealer… in Waalwijk, om precies te zijn. Maar de laatste jaren heeft die dealer de auto niet meer gezien. Een algemene garage in Veenendaal wel. Volgens de verkoper maakt dat allemaal niet uit. Recentelijk zijn er wel twee banden vervangen, zien we. Zijn dat misschien de banden die achterin liggen? vragen we. “Ja, dat kan heel goed,” zegt hij. Dan zijn het toch geen winterbanden. Daar kan hij ook niets aan doen. Maar nu kunnen we dan wel een proefrit maken. Maar alleen als we hem kopen. Huh? We willen alleen rijden. Maar nee, daar kunnen ze niet aan beginnen. Rijden is prima, maar dan moeten we de auto nu kopen. Als we willen proefrijden, moeten we maar naar de Opeldealer. Die heeft er 13 staan. En dan kunnen we daarna terugkomen en deze bij hem kopen, stelt hij heel schappelijk voor. We hebben steeds minder zin om bij bij deze garage ook maar iets te kopen, dus we vertrekken. Nieuwsgierig geworden, willen we toch even rijden in een van de 13 Merivas bij de Opeldealer. Daar aangekomen hebben ze er geen één.
Drollebak
Vlakbij de Opeldealer is een garage die ook een C3 heeft dus we gaan even kijken. De eigenaar heeft de C3 echt. We mogen rijden en we hoeven de auto dan niet direct te kopen. Zijn collega duwt de auto de garage uit want de garage is zo klein dat hij anders niet kan instappen. De eigenaar van de zaak is vol lof over de auto. ‘Hij heeft 0 kilometers en kost niets,’ zegt hij enthousiast. Wij vinden 96.000 kilometer wel iets anders dan 0 en de prijs scheelt ook iets met niets. ‘Maar voor zo’n auto is dat echt niets hoor,’ verzekert hij ons. ‘En, het is een echte! Het is geen drollenbak.’ Wij zijn niet zo bekend met dit soort autotermen dus vragen we om enige toelichting. Het blijkt zoiets te betekenen als dat het geen goede auto is. Intussen kijken een paar andere mensen bij een nogal beschadigde auto die hij ook in verkoop heeft. We vermoeden dat dat wel een drollenbak is.
We gaan een stukje rijden en zijn collega gaat mee. De auto rijdt prettig, maar heeft van binnen behoorlijke beschadigingen. Het lijkt alsof iemand met een mes verschillende insnijdingen in het dashboard heeft gemaakt. Volgens de verkoper is het waarschijnlijk een hondje geweest dat met zijn nagels over het dashboard is gegaan. Dat zou dan een hondje zijn dat met zijn nagels hele rechte, diepe en lange lijnen kan maken in verschillende richtingen. Best knap, maar wij denken eerder aan een mes. Maar er is goed nieuws. De verkoper kan dit probleem zo oplossen. Omdat de kleur ons ook niet echt aanspreekt, bedanken we hem vriendelijk.
Eigenlijk vonden we het ook wel een beetje een drollenbak. Van binnen dan. Ja, we leren snel.
Claire Slingerland is filmmaker, gastdocent en columnist bij Omroep Almere
