Van de redactie Nieuwe Nederlanders – Saqr Alsonidi, Jemenitische schrijver en journalist
Zachte lichten verdelen de straat gelijkmatig tussen vertrekkenden en aankomenden. Een maan aan de hemel verspreidt haar licht tussen de daken van huizen en het kanaal in Mecklenburg. En ik zit achter het licht van mijn fiets, achter mijn wens dat de weg eindeloos mag doorgaan. Het leven is slechts een lange reis, en hoezeer we ook denken dat we zijn aangekomen, we bevinden ons altijd aan het begin van de weg.
Ik ben van het pad afgedwaald en ver weg gegaan op deze mooie avond. Morgen is de eerste dag van de lente. Dit alles terwijl ik probeer te ontsnappen aan de sfeer die schrijfster Tülin Erkan voor ons heeft gecreëerd. Ze heeft ons meegenomen naar de luchthaven waar haar roman “Honeyeater” zich afspeelt.
Het evenement begon om acht uur ‘s avonds en ze was blij met onze aanwezigheid. Het was voor haar niet verrassend dat een schrijver uit een ver land altijd welkom was, omdat ze gewend was aan de verscheidenheid aan stemmen in haar huis sinds ze een kind was. Ze hoorde Engels van haar grootmoeder, Frans van haar moeder, en daarna Turks van haar vader. Dit heeft haar, zoals ze zegt, in staat gesteld om diversiteit volledig te omarmen.
Dit aspect van diversiteit heeft ze ook tentoongesteld toen ze aankondigde dat ze naar de stad zou komen waar ik woon, wat mij herinnerde aan verschillende details. Haar roman speelt zich af op de luchthaven, waar we allemaal verweven raken met momenten van afscheid en verwelkoming, volgens de definitie van de auteur van “Honeyeater”: de nergensplaats. Ik denk dat dit een nauwkeurige definitie is, vooral voor degenen die in een turbulente situatie leven en nog niet weten welke weg ze moeten kiezen.
Tulin heeft de luchthavens grondig bestudeerd: het taalgebruik, de manier van werken, de hardheid, de strengheid en het huilen, de gevoelens van de reiziger, de hoop van de verwachte reiziger, het moment van afscheid en het moment van hereniging.
Mijn gedachten zijn verdeeld tussen het verheugende nieuws van deze ontmoeting en ander nieuws dat niet zo goed lijkt te zijn voor mij. Toch besluit ik mijn angsten niet te lang te koesteren, want de weg is de weg, en zoals Tulin in haar opdracht aan mij schreef: “Hier begint jouw reis.”
Terwijl haar personages door de luchthavens reizen, reist de held van mijn verhaal door de modder, langs de angstige torens en onder de sterrenhemel. Dit is ook het verschil: wat Rafaat in mijn boek niet heeft gevonden, vond Sybil wel in Tulin’s boek. Maar we richten ons allemaal op het verhaal van reizen, omdat we erin vastzitten, en we zullen er voor altijd in vastzitten.
