Nog zo’n drie jaar, en dan ga ik met pensioen en ben ik alleen nog schrijver. Ik heb al wat romans geschreven, maar straks is het officieel: zonder deadlines, zonder krantenredactie, alleen ik en mijn toetsenbord.
Om me alvast voor te bereiden op mijn toekomstige carrière stortte ik me dus op het maken van een nieuwe, passender website. Ik ken mijn weg in WordPress, dacht ik.
Maar na drie weken, vijf stressaanvallen en talloze slapeloze nachten had ik het gevoel dat ik eerder een programmeercursus aan het volgen was, dan een schrijverssite aan het bouwen.
Telkens weer opnieuw een probleem: een bug in het systeem, mijn cache opschonen, een dataconflict. Daarbij heb ik wel miljoen keer de hashtag (#) in moeten tikken. Iedereen kent het fameuze hekje, maar waar stond het vroeger eigenlijk voor? Want de # bestaat natuurlijk al veel langer dan het internet. Ik heb het nagezocht: ooit was het een suffig typemachineteken.
Later werd het een rekenmachine hulpmiddel. Met de opkomst van computers ging het hekje pas echt wijd open: het werd gebruikt in programmeertalen, en op telefoons als functietoets.
Maar het hekje werd ook door schrijvers gebruikt om het einde van hun manuscript aan te geven. Zo is de cirkel rond en sluit ik af met een #
Hekje | Column Marcel Beijer Almere DEZE WEEK
