Van de redactie neuwe Nederlanders – Saqr Alsonidi, Jemenitische schrijver en journalistÂ
Ik zit nu in de bibliotheek met voor me een verhaal van Johan Van Caeneghem over een jongen genaamd Jens.
Het verhaal gaat over een jongeman die alleen op het station op de trein moet wachten.
Dit gevoel doet me denken aan het lijden van veel mensen.
Eerder had ik een verhaal gelezen met de titel “Hanna’s verjaardag” dat ging over eenzaamheid en hoe ze niemand vond om met haar een kaars voor het nieuwe jaar aan te steken of een stukje van haar verjaardagstaart te eten.
In de bibliotheek waar ik zit, is er ook een project tegen eenzaamheid, maar toch zijn er nog steeds mensen die lijden onder het gevoel van eenzaamheid.
Het is bijna twee uur ‘s middags en Inge Lefevre rijdt nu met haar auto vanuit Goes naar Vlissingen.
Ik heb haar mijn vraag meerdere keren herhaald: “Kom je uit jouw stad voor ons?” Ze antwoordt steeds met ja en elke keer geeft ze ons de vrijheid om te kiezen wat we willen leren, terwijl ze zich heeft ingespannen om weer de juiste kleurencombinatie te kiezen voor haar kleding.
Ze is al meer dan dertig jaar lerares en is nog steeds trots op wat ze doet en houdt ook van haar werk. Ze gaat naar het bord om één letter te schrijven voordat ze weer terugkomt. Eén enkele letter kost haar veel moeite, maar ze is blij en ik zie vreugde in haar ogen terwijl ik haar in het Nederlands aanspreek. Ik zie dezelfde vreugde die ik op maandag in de ogen van Annemarike zag, de eerste lerares die me met veel vertrouwen verwelkomde op de dag dat ik een glimlach zag van een medewerker bij de bibliotheek die me begroette,toen ik nog maar een paar woorden kende.
Boeken praten over eenzaamheid, maar ik zie hier veel mensen die graag met je willen praten. Op woensdagochtend komen we samen en worden we in groepjes verdeeld door Gerda op basis van ons niveau. Ze leert ons de moeilijkste dingen voor nieuwe leerders van het Nederlands, zoals nauwkeurig de klok lezen. Ze bracht klokken vanuit haar huis mee en bleef bewegen voor een uur totdat ik het raadsel begreep van hoe Nederlanders tijd begrijpen, waarom ze altijd aan de toekomst denken en altijd praten over het volgende uur en niet het huidige uur.
Buiten de bibliotheek staat “Michiel Adriaenszoon de Ruyter”, de held die Nederland leidde naar de overwinning in de Tweede Engels-Nederlandse Oorlog. Telkens als ik naar de kust ga, moet ik langs hem gaan en kijken naar de richting waar hij sinds 1841 naar kijkt, waar koning Willem II het standbeeld van De Ruyter onthulde.
Een held in een stad die nog steeds helden voortbrengt tot op de dag van vandaag. Een van de leraren is Piet, die in 1977 als een echte held met zijn vrouw duizend kilometer reed op hun fiets. Ze reisden naar Zweden en naar veel landen als helden
Ze fietsten als helden om terug te keren naar de stad waar ze hun dochter in 1979 kregen.
Hij weet bijna alles over mij en waarom ik hier ben, en hij beseft de ernst van de milities die uit hun gevangenissen zijn ontsnapt.
Ik heb hem verteld over mijn vrienden die gevangen zitten en over het moment dat we bijna werden gearresteerd, ik en een van de fotografen, en hoe we miraculeus ontsnapten. Piet praat met me als een vriend.
In de buurt van de stad Vlissingen is er een stad genaamd Middelburg. Ik ga er elke donderdag naartoe.
Ik ontmoet mijn taalcoach Ginny, ze begroet me altijd met een glimlach alsof ze de stadspoort opent, en ik zeg tegen haar: “Jij bent het licht van deze bibliotheek.” Ze glimlacht verlegen en gaat weg terwijl ik achterblijf met mijn Cobie, de leraar die me vraagt ​​over mijn familie en hoe het met ze gaat.
Voor mij zijn mensen de steden, mensen zijn de gebouwen en symbolen. Ik houd niet van een stad voordat ik de mensen en de bewoners ken.
Ik kwam hier als een vreemdeling enkele maanden geleden. Ik was bang en keek constant om me heen.
Totdat ik hier een gevoel van veiligheid voelde, omdat mensen je altijd veiligheid geven en naar je welzijn vragen.
Het is een veiligheid die ik miste in mijn land en in de landen die ik doorkruiste om hier te komen. Maar ik ben nog steeds bang.
Ik ben bang voor eenzaamheid, mijn familie is niet bij me, en ik ben bang om slecht behandeld te worden omdat ik heb gekozen voor schrijven en journalistiek als beroep.
Ik betaal de prijs met mijn familie in ballingschap en het vluchten van het ene land naar het andere.”
