Van de redactie Nieuwe Nederlanders – Saqr Alsonidi, Jemenitische schrijver en journalist
We zijn op de achtste dag van mei, niet ver van Bevrijdingsdag, die op de vijfde dag van mei valt.
Ik stond bij de ingang van de bibliotheek, waar een aantal Nederlandse taaldocenten bijeen waren gekomen
Ik observeerde hun gezichten achter het glas.
Ze hadden een verrassing voor ons voorbereid.
We zouden naar het stadsmuseum gaan.
Piet vertelde erover en Jeanette probeerde het idee verder uit te leggen. Honderden foto’s zouden ons meenemen naar de Eerste en Tweede Wereldoorlog.
Onderweg stelde ik me voor hoe de soldaten de weg aflegden op de eerste dag van de oorlog, terwijl ze dachten dat het slechts een kleine strijd was en dat de zon niet onder zou gaan voordat ze thuis zouden zijn.
Maar velen keerden niet terug en degenen die terugkeerden vonden geen huizen.
Bij de ingang van het gebouw stond Piet, teruggekeerd van een bezoek aan de familie van zijn vrouw in Frankrijk, en begon te praten over de strijd en de drie ramen die vernietigd waren.
Toen stelde hij een vraag: “Herken je dit gebied?” We antwoordden allemaal: “Het is de stad waar we nu zijn, Vlissingen, een van de steden in Zeeland, waar de Schelde-rivier de Noordzee ontmoet.” Jeanette zei dat haar vader nog een kind was toen de grote oorlog uitbrak.
Ik wist dat veel mensen uit Nederland naar Frankrijk waren gevlucht om aan de strijd te ontkomen, en Jeanette vroeg: “Was jouw vader een van degenen die vluchtten?” Ze zei nee, hij bleef in de stad.
Onze tour ging verder te midden van de Eerste Wereldoorlog.
Alles was verwoest, de gebouwen en de mensen die eruit kwamen en naar schuilplaatsen vluchtten.
Telkens als we verder gingen, bracht Jeanette me terug naar de vorige stad. “Heb je dit centrum van Middelburg gezien? Heb je het herkend?” Ze legde uit dat er niets meer veilig was, alles was vernietigd, zelfs de kerken en gebedshuizen.
We dwaalden rond in de gangen van de tentoonstelling, waar de foto’s van de slachtoffers op elkaar leken.
Elke foto herinnerde ons aan een gevecht. Jeanette legde uit hoe sommige mensen na de oorlog werden beschuldigd van verraad en dat hun hoofd werd kaalgeschoren.
“Is dat alles wat ze kregen als straf?” vroeg ik. “Nee,” antwoordde ze, “na het scheren werden ze berecht.” We zagen de gruwelen van de twee oorlogen die Europa teisterden.
Iedereen probeert ons eraan te herinneren wat er tijdens die moeilijke jaren gebeurde.
Het was ochtend op die dag.Ik bezocht een andere stad en in de bibliotheek van Middelburg was er een festival ter ere van Europa. Zoals het motto van het festival luidde: “Of je nu van het Eurovisie Songfestival houdt of niet, of je nu denkt dat Europa geweldig is of helemaal niets, kom samen.” De meeste aanwezigen waren kinderen die deelnamen aan een wedstrijd over Europa, haar steden en alles wat erbij hoort. Ze praatten erover alsof het één land was. In de ochtend praten de volwassenen over oorlog, en ‘s avonds gaat het over eenheid, thuis en het Eurovisie Songfestival. De volwassenen delen hun ervaringen bij zonsopgang, terwijl de kinderen hun dromen bij zonsondergang vertellen.
Er zijn geen grenzen aan dromen.
aqr Alsonidi, Jemenitische schrijver en journalist heeft een boek met de titel ‘Raafat’s Journey’. verkend ons land en onze geschiedenis.
Omroep Almere geeft onze nieuwe Nederlanders een plek om hun verhaal te kunnen delen.
