De Netflix-serie Adolescence is zonder twijfel het beste wat ik in tien jaar heb gezien.
Als een 13-jarig jongetje wordt beschuldigd van moord, heeft dat vanzelfsprekend gevolgen — voor hem, maar ook voor iedereen om hem heen.
In vier afleveringen word je als kijker meegesleurd in de soms duistere wereld die kinderen via het internet kunnen betreden. Indringend. Verontrustend.
Ik hoor van ouders die afhaken.
Te heftig. Te zwart.
Anderen kunnen maar één aflevering per keer aan. Daarna moet het bezinken.
Het is dezelfde reactie die ik krijg van lezers van mijn roman Oh, Maria!.
Een moeder wil het boek pas lezen als haar dochter ouder is.
Anderen leggen het na een paar hoofdstukken weg.
Te heftig. Te zwart.
Gelukkig pakken de meesten het weer op — en zijn daarna blij dat ze het hebben uitgelezen.
Adolescence en Oh, Maria! zijn geen lichte kost.
Maar ze tonen wél de realiteit waaraan onze jeugd wordt blootgesteld.
Juist daarom zou iedere ouder met een puber deze serie moeten zien.
Omdat ze vaak géén idee hebben wat er zich achter een gesloten slaapkamerdeur afspeelt.
Online. Uit het zicht.
