Van de Nieuwe Nederlanders redactie – Sami Alsamie, Jemenitische schrijver en journalist
Je wordt gedwongen door specifieke omstandigheden, een noodgeval in je leven, of de situatie in je land om te accepteren dat je je passie voor een bepaald vakgebied moet opgeven, of je liefde voor een gebied waar je altijd van gedroomd hebt om naartoe te gaan. Hoe kun je afscheid nemen van je droom die werkelijkheid is geworden, en waarom worden je overtuigingen sterker om er van weg te gaan?
Wanneer de wegen in je land en in landen van ballingschap vernauwen, alleen omdat je werkt in een veld zoals televisiejournalistiek waarin werknemers worstelen met de zorgen van conflicterende partijen en gekweld worden door politieke indelingen en beschuldigingen van partijdigheid, dan zul je ongetwijfeld de gedachte om te vertrekken vaak overwegen en het als een juiste beslissing zien, ondanks de interne strijd en verdeeldheid die het bij je teweegbrengt.
Je klampt je vast aan een nieuw, plotseling opgekomen droom in je leven die wordt voortgebracht door nieuwe omstandigheden, maar je voelt je nog steeds strak verbonden met je oude levensdroom die je hebt geleefd en waarvan je hebt genoten. Dit is mijn situatie nadat ik meer dan een decennium heb doorgebracht als een bekende tv-presentator, waarmee ik een droom heb waargemaakt die met me is opgegroeid en is gerealiseerd. Het was een passie waarvan ik nooit had gedacht dat ik er afstand van zou nemen of zou scheiden, maar het loslaten gebeurde, of misschien was het eerder een beslissing tot loslaten die ten uitvoer werd gelegd door weg te gaan uit het veld en te vertrekken naar een ander land als toevluchtsoord, hopelijk een veilige haven voor mij.
Omdat het afscheid van de levensdroom aanvoelt als een steek, verlicht elke glimp van hoop in de verte de impact ervan. Je kunt jezelf uiteindelijk vinden in je nieuwe verblijfplaats, vastklampend aan een dunne draad van hoop op hereniging met je droom en de terugkeer naar, zij het slechts een deel ervan. Ik ontdekte dat er voor mij misschien een kans was om mijn droomberoep opnieuw uit te oefenen, zij het slechts als een schaduw van zijn voormalige zelf, via een mediakanaal hier, Omroep Almere.
Mijn geloof in terugkeer naar het veld werd versterkt na mijn bezoek aan het RTL-televisienetwerk hier in Nederland. Ik voelde me gedreven om terug te keren, met in gedachten houdend dat taalbarrières me misschien een beetje zouden vertragen, maar ze zouden geen onoverkomelijk obstakel zijn. Misschien komt er een dag waarop ik mijn aanwezigheid kan versterken in een andere sociale omgeving.
Ja, dat lijkt mogelijk, zelfs als het niet is zoals het vroeger was vanwege de verandering van tijd en plaats, maar het is mogelijk uiteindelijk. Zo beginnen er nieuwe fasen van het ordenen van de situatie, zelfverbetering en het bouwen van nieuwe fundamenten in een nieuwe realiteit, hopelijk om ooit te gedijen.
Omroep Almere geeft onze nieuwe Nederlanders een plek om hun verhaal te kunnen delen.
