Van de redactie Nieuwe Nederlanders – Aswan Shams , Jemenitische schrijver en journaliste
Bij mijn eerste bezoek aan de Ithaka-school voelde ik me bezorgd en vervreemd. Mijn kinderen deden een niveautest en ik werd overspoeld door een wirwar van vragen en zorgen.
Ithaka is een van de openbare scholen die speciaal zijn opgericht voor nieuwkomers die geen Nederlands spreken. Kinderen moeten verplicht hier naartoe om de taal te leren voordat ze naar reguliere klassen kunnen gaan.
Tijdens het wachten kwam een vrouw naar me toe, die ik aanvankelijk voor een lerares aanzag. Ze stelde zich met een warme glimlach voor: “Mijn naam is Lilit. Ik was ooit in jouw situatie, dus ik begrijp je zorgen en uitdagingen volledig. Ik ben moeder van kinderen op deze school en werk met moeders in het team ”It’s my child”
Lilit legde uit dat dit team erop gericht is de kloof tussen ouders en school te overbruggen door middel van activiteiten en het delen van ideeën. In het begin hoefde ik alleen mijn contactgegevens te delen. Deze korte ontmoeting gaf me een sprankje hoop in mijn verwarring.
Als nieuwkomer stonden vragen en zorgen over het onderwijs van mijn kinderen, hun begrip van de nieuwe taal en hun aanpassing aan het nieuwe schoolsysteem voorop. Mijn angsten werden telkens verminderd wanneer ik werd uitgenodigd voor bijeenkomsten en voorlichtingssessies over het Nederlandse onderwijssysteem, vergaderingen om ervaringen uit te wisselen met andere moeders en experts, en extra taallessen en andere vaardigheden die vertrouwen opbouwen en een warme sfeer van ervaringsuitwisseling en plezier creëren.
Mij werd gevraagd een artikel of verhaal te schrijven voor het tijdschrift “Veekracht” van de organisatie. Zo maakte ik kennis met de stille kracht achter het briljante idee van “It’s my child”.
Soha, de bedenker en oprichter van de organisatie, kwam samen met de lieve Gaby, die de mooiste glimlach heeft, bij mij thuis op bezoek. Dit bezoek was bedoeld om enkele foto’s te maken die bij het verhaal zouden komen dat ik had geschreven en dat later in het tijdschrift werd gepubliceerd. Dit bezoek was als een handdruk met de buitenwereld na maanden van isolement en depressie. Daarna bleef ik verhalen schrijven over andere nieuwkomers en hun strijd in het nieuwe leven, die ik deelde via het tijdschrift.
Soha, een Palestijnse afkomstig uit Gaza en moeder van vier kinderen, heeft een academische en professionele achtergrond in het onderwijs. In korte tijd slaagde ze erin haar vrijwilligersproject “It’s my child” op te zetten, gebruikmakend van haar eigen ervaring. Hoewel ze vloeiend Engels spreekt en goed Nederlands, voelde ze de behoefte van ouders om met de school te communiceren en het onderwijssysteem in Nederland te begrijpen, vooral degenen die een tussenliggende taal missen.
Wat “It’s my child” onderscheidt, is de grote diversiteit binnen het team, met leden uit verschillende nationaliteiten. Deze diversiteit heeft het begrip van verschillende culturen versterkt en de communicatie met ouders uit diverse achtergronden vergemakkelijkt, waardoor de steun van het team inclusiever en effectiever is geworden.
De activiteiten van de organisatie breidden zich uit tot de kinderen zelf, met jaarlijkse zomerkampen en verschillende artistieke en creatieve activiteiten gedurende het schooljaar. Het succes van Soha was niet alleen te danken aan haar vastberadenheid en geloof in wat ze doet, maar ook aan haar charismatische persoonlijkheid, leiderschapskwaliteiten, onzelfzuchtigheid en toewijding aan haar team en haar onvermoeibare geest.
Binnen enkele dagen zal Soha op de nationale Nederlandse televisie verschijnen op Internationale Vrouwendag als een van de drie winnaars van de prijs voor de beste vrijwilligersprojecten in de gemeente Utrecht voor 2022 voor haar project “It’s my child”.
Dit project is niet zomaar een brug tussen immigranten en de scholen van hun kinderen, maar een platform dat ouders in staat stelt het complexe onderwijssysteem in Nederland te begrijpen en eraan deel te nemen, en de nodige psychologische en sociale ondersteuning te bieden.
“It’s my child” zou dit succes niet hebben behaald zonder de inspanningen van Soha en haar team, en hun toewijding aan het bieden van steun aan ouders en kinderen. Ze is een levend voorbeeld van hoe uitdagingen kunnen worden omgezet in kansen, en bruggen van hoop en optimisme kunnen worden gebouwd voor mensen die, gedwongen of vrijwillig, hun leven opnieuw beginnen in een nieuwe werkelijkheid.
Ik kan met zekerheid zeggen dat mijn deelname aan het team van “It’s my child” een van de belangrijkste ervaringen is geweest sinds mijn aankomst in Nederland, en misschien wel sinds het begin van mijn leven. Elke moeder in dit team heeft iets in mijn ziel doen bloeien, vooral tijdens die informele bijeenkomsten die Soha regelmatig organiseerde om ons eraan te herinneren dat we een familie zijn voordat we een team zijn.
