Almere blijft een dorp. Weliswaar wonen er inmiddels tweehonderdachttienduizend mensen, maar het blijft een dorp waar heel wat mensen elkaar kennen. Waar we onze eigen gewoonten hebben ontwikkeld. Ons eigen gevoel hebben, zelfs trots als we het over Almere hebben. We mogen soms nog zo mopperen op van alles, maar het is wel onze stad. Waar we onze eigen helden koesteren. Gistermiddag bleek dat overduidelijk.
Toen zat dat dorp namelijk massaal in het Amsterdamse concertgebouw. Het was volle bak en dat had een goede reden. Het Almeers Jeugd Symfonie Orkest bestond gisteren op de kop af vijfendertig jaar en dat werd gevierd. Op de enige plek waar een symfonie-orkest zoiets viert.
Maar bovenal: het was het afscheidsconcert van een Almeerse held. Hans Welle gaf het stokje, letterlijk, over. Na vijfendertig jaar vasthouden, volhouden, doorzetten en groeien. In aantal, in talent, in kwaliteit.
Vandaag de dag krijgt hij, ook letterlijk, alle handen op elkaar voor die prestaties, maar het was soms vechten tegen de wind in. Ook dat roept bewondering op.
Want dat enorme werk en het doorzettingsvermogen van Hans Welle en zijn musici, maar vooral ook al die vrijwilligers achter de schermen, is de wijze waarop prachtige dingen tot stand komen die afstralen op ons ‘dorp’.
Het Concertgebouw was de terechte plek om deze dirigent te eren en een volle bak was getuige van een historisch moment. Daan Welle die de plaats van zijn vader innam.
Én hoe -nog even- onze burgemeester Ank Bijleveld op het podium verscheen, onze ambtsketen om haar schouders. Heel even was Amsterdam van Almere. En kreeg Hans Welle de meer dan verdiende ridderorde op zijn revers gespeld.
Vijfendertig jaar onafgebroken werken aan de verdere ontwikkeling van het talent van Almeerse jeugd en jongeren. Zoek het talent, breng het samen, wees de stimulans, het voorbeeld, faciliteer, creëer, geloof in hen. Vasthouden en volhouden en vooral ook: geef het tijd om te kunnen worden! Zo doe je dat! Zo wordt een dorp een stad!
