Het zal wellicht aan uw aandacht ontsnapt zijn, maar maandag waaide het flink. Sterker nog, het waaide bij vlagen heel erg. Soms tikten de meters van het KNMI wel tachtig kilometer per uur aan: windkracht negen. Dan ‘mag je van storm spreken’, zei het journaal. Ik weet altijd dat het stormt doordat ons tuinmeubilair zich zelfstandig door de tuin voortbeweegt.
In Amsterdam wisten ze het maandag doordat er twee doden vielen.
Het ene slachtoffer werd in het Vondelpark gevonden, het andere op de Buikslotermeerdijk. Vroeger was dat schokkend, vandaag de dag is het een kolommetje op een achterpagina van de krant.
De werkelijke oorzaak van de dood van deze twee mannen bleef daarnaast sterk onderbelicht. Want hoewel ze kilometers van elkaar werden gevonden, is er een samenhang tussen de twee doden.
Inderdaad, ze werden allebei buiten gevonden. Ze kwamen allebei om het leven door de elementen. De man op de Buikslotermeerdijk door een zware tak die op hem viel. De man in het Vondelpark door onderkoeling in combinatie met alcoholgebruik.
En tóch is de doodsoorzaak dezelfde.
Want de dode in het Vondelpark lag daar niet zomaar. En het lichaam op de dijk kwam ook niet zomaar aanwaaien.
Het lag in een tentje in de bossages. Verstopt, verborgen. En die tak viel op dat tentje. Die man in het Vondelpark vroor dood.
Afgelopen maandag, in het heetst van de politieke strijd om zetels, zeges en zeggenschap, hoorde ik geen van onze zo met het volk begane politici ook maar met een woord reppen over het beschamende feit dat op één en dezelfde dag in onze trotse hoofdstad twee zwervers om het leven kwamen.
Daklozen. Geen idee hoe ze dat geworden waren. Hoe die man in dat tentje terechtgekomen was. Wat voor droevig verhaal schuilgaat achter die onderkoelde kerel in het Vondelpark.
Maar terwijl de leiders van ons land en de kopstukken van een stad waar de grachtengordel al dagen bol staat van de stikstofretoriek en vleesch noch visch-loze verkiezingsleuzen, over en tegen elkaar tekeergaan, leverde een échte storm het bewijs van hun volstrekte onvermogen.
Grootse verhalen, dure beloften. Veel geschreeuw, weinig wol, want men is niet eens in staat om aan de allang niet meer verborgen armoede, aan de honger, de woningnood in ons land een halt toe te roepen.
Afgelopen maandag stierven, onafhankelijk van elkaar, twee mensen onder schrijnende omstandigheden. Het ging volledig aan alle politieke kemphaantjes voorbij.
Wellicht wilt u daar vandaag, in het stemhokje, even bij stilstaan. Want als u niet stemt, verandert er niets.
Ton is fractie assistent bij APOPA
