Dat zei Lodewijk Asscher gisteravond tijdens de 27ste Den Uyl-lezing. De werkloosheid moet naar 0% in de nieuwe verzorgingsstaat waar we niet afwachten tot iemand problemen heeft maar waar iedereen die een baan dreigt te verliezen proactief aan ander werk wordt geholpen.
Utopie of kans?
Natuurlijk alles kan, als je het maar echt wilt. Van groot belang is hoe je dat dan wilt doen, is het uitgangspunt dat iedereen werkt (ongeacht of dat bijdraagt aan de samenleving) of wil je dat iedereen wel een zinvolle baan heeft. Geldt voor een basisbaan ook het minimumloon (dat de PvdA stapsgewijs wil verhogen naar € 14,– per uur)? En wat te doen met mensen die niet (meer) kunnen (of willen) werken? Zijn ook zij gegarandeerd van een inkomen dat voldoende is om een fatsoenlijk leven van te kunnen leiden? Hoe doen we het met de 18-jarige die net van school komt? Hoe gaan we om met de ZZP-er die niet voldoende inkomen kan genereren.
Voorwaarden.
Daarom zijn er wat mij betreft een aantal voorwaarden waaraan voldaan moet worden:
- Iedereen vanaf 18 jaar krijgt recht op een inkomen dat voldoende is om zelfstandig van te kunnen leven (het minimaal inkomen);
- ZZP-ers krijgen een garantie voor de niet invulbare uren (tot 40 uur per week) die gelijk is aan het minimaal inkomen;
- Werk=werk, dus niemand krijgt minder dan het wettelijk minimum uurloon.
Maatregel.
Omdat verhoging van het minimumloon gevolgen heeft voor de loonkosten van een bedrijf (en dus voor de inflatie) krijgen bedrijven die (door verlaging van de hogere inkomens en ondanks behoud van werkgelegenheid) de loonkosten (ongeveer) gelijk weten te houden een korting op de hoger wordende vennootschapsbelasting.
Foto aangeleverd
