Weet u het nog? Wilt u het nog wel weten? Maart 2020? Onze verzorgingshuizen stonden nagenoeg weerloos tegenover COVID-19. Er waren geen beschermingsmiddelen voor personeel en bewoners, weet u nog?
Het enige wat men kon doen, was iedereen weg houden. Dus bleven oude, fragiele en soms dementerende mensen verstoken van hun geliefden die hooguit buiten bij het raam mochten zwaaien. Nu weten we dat we die ramen beter wagenwijd tegen elkaar open hadden kunnen zetten…
De beschermingsmiddelen waren nodig in de ziekenhuizen. Want daar stierven immers honderden mensen op de IC’s. Ondertussen stierven er, weten we nu door loslippigen vanuit het OMT, duizenden in verzorgingshuizen. Waar het personeel het zonder mondkapjes, handschoenen en wat ook moest doen.
Waar serieus het advies was om niet met stemverheffing tegen de oudjes te spreken; sterker nog, het was beter helemaal niet tegen ze te spreken. Het personeel moest de adem inhouden zolang men op een kamer iemand behandelde. Ziek zijn, bang zijn in eenzaamheid.
Mijn dochter werkte op zo’n afdeling voor demente oudjes, die ook nog verdere gedragsproblematieken vertoonden. Ze werkte net als haar collega’s zonder mondkapjes, want die waren er niet.
‘Die zijn niet nodig in verzorgingshuizen,’ kwezelde Hugo de Jonge lafhartig om te verbloemen dat het een organisatorische puinhoop was. Er vielen doden. Personeel werd ziek.
Samen met een trouwe vriend maakte ik daarom spuugmaskers middels een 3D-printer. Al snel konden we de vraag niet meer aan en begonnen WitchWorld-vrienden in den lande belangeloos mee te printen. We hebben er heel wat weten te maken en verspreiden.
En gelukkig wist Jan Bun in China een enorme partij kapjes te bemachtigen die hij belangeloos bij mijn dochters tehuis kwam brengen. Ik ben hem daar, ook om egoïstische redenen, nog steeds erg dankbaar voor. Niet iedereen is een Sywert. De meeste mensen schoten te hulp.
Vandaag kwam het dus naar buiten, het nieuws dat onze regering zich in het begin nauwelijks om onze oude mensen én dat personeel heeft bekommerd. Dat ook het OMT zich er niet echt druk over maakte.
‘In die maanden stierven duizenden ouderen aan corona,’ schrijft Teletekst. Meldde het journaal vanavond.
Maar zelfs dát is niet het hele verhaal. Zwaar zieke oudjes werden niet meer ‘ingeleverd’ bij de ziekenhuizen. Ze werden met de moed der wanhoop verpleegd op haastig opgezette covid-afdelingen in de tehuizen zelf. Triage bestond al hoor, meneer Kuipers, meneer Gommers. Er werd allang door ziekenhuizen beslist over leven en dood en dat wist u toen al.
Dan is er nog iets. Er waren geen testen in die eerste maanden. Dus deze oude mensen konden helemaal niet worden getest. Ze gingen dus ook niet dood aan corona, want dat kon niet worden vastgesteld en dus niet worden geregistreerd. Later veranderde dat drastisch. Toen gingen ze opeens alleen nog maar dood aan COVID-19…
Bovenop het huidige aantal bekende sterfgevallen moet men dan ook eerlijkheidshalve ettelijke duizenden onbekende optellen.
Ik weet uit zeer betrouwbare bron dat het OMT bij het begin van de crisis uitging van dertigduizend doden. De officiële teller staat vandaag op eenentwintigduizendvierhonderd. Dus die dertigduizend was een inschatting die ze uiteindelijk eens wél redelijk goed hadden.
Voor de coronacrisis echt voorbij is, zullen we ongetwijfeld nog meer schokkende zaken onder ogen moeten zien. En daarna, wanneer de rijksarchieven over vijftig jaar opengaan, volgt ongetwijfeld nog meer.
Maar laten we tot aan die tijd vooral de herinnering levend houden hoe het kwam dat ‘mijn vergeten helden en heldinnen van de zorg’ zonder bescherming, met gevaar voor eigen leven, moesten knokken voor hun oudjes.
Als ik dan aan Sywert van Lienden denk en het feit dat dat ‘onderzoek’ nog steeds niet is afgerond, komen er gevoelens bij me op die ik u maar zal besparen.
