Van de redactie Nieuwe Nederlanders – Saqr Alsonidi, Jemenitische schrijver en journalist
Misschien slaapt iedereen nu. Rond vijf uur sprak ik met mijn vriend, we zouden weer naar buiten gaan. Hij was verbaasd terwijl ik naast het monument stond en foto’s maakte bij het licht van mijn fiets.
De lichten waren gedimd. De maan was klein, als het hart van een kind. En de duisternis is de enige kracht die me doet glimlachen.
Het maakt het licht van mijn fiets fel. We stopten bij het monument van een vrouw die sinds 1985 wacht op de terugkeer van haar visserman. Het is het gemeenschappelijke kenmerk van alle vissers over de hele wereld. Voor elke visser is er een vrouw die op hem wacht aan de kust.
Ik richt het licht van mijn fiets op haar gezicht zodat ze eruitziet alsof ze nog in leven is. Alsof ze me wil vragen naar haar man die de zee opging tijdens mijn kindertijd, maar hoop is groter dan alle leeftijden.
Ik maak foto’s en zeg: “Hij zal terugkomen.” Elke visser moet terugkeren naar de wildernis, en als hij de weg terug is vergeten, zal zijn hart hem leiden, samen met de vrouw die aan de kust staat. Niet ver van het standbeeld van de visser staat de soldaat die als eerste aankwam in de haven.Zie, heeft hij geleefd om de overwinning te vieren, of zijn we hem voor naar een andere wereld?
Het was mijn geluk dat ik maanden geleden deelnam aan hun viering. Soldaten kwamen uitgedost en stopten bij de plek waar de soldaat staat om muziek te spelen en ontroerende woorden te ontvangen. Dit gebeurt elk jaar op 2 november, wanneer de geallieerde troepen in 1944 voor het eerst in Vlissingen aankwamen. In de stad duurde de oorlog zeven dagen, maar ze liet haar sporen achter op de plaatsen.
We blijven de andere kant op lopen van het treinstation, en daar staat een herkenningspunt dat we niet kunnen negeren, de stadswacht uit een verleden tijd. Mijn vriend zegt: “Wat wil je met het fotograferen van beeldhouwwerken bij het licht van je fiets?” Ik vertel hem dat ik ze wil zien zoals de makers ze overdag hebben gezien, ‘s nachts onder het maanlicht en in het zwakke licht van een fiets.
In de buurt van de zee staat een visser met touwen in zijn hand, klaar om ze in de zee te gooien. Dit prachtige kunstwerk is gemaakt voor de man die vroeger aan de kust stond. Niet ver daarvandaan staat de zeeman, zittend op een stenen blok met een stapel boeken naast zich en zijn hoed daar bovenop. In een poëtisch beeld heeft hij een opgevouwen papieren bootje in zijn handen. Elke keer dat ik langskom, brengt het me naar de wereld van de kunstenaar geboren in Jakarta, Jan Haas, die het met vakmanschap heeft gebeeldhouwd.
Na de bocht staat een vrouw met een roos op de grond voor haar voeten, een standbeeld van dezelfde kunstenaar dat de moeder van admiraal Maarten Tromp belichaamt.
Ze was de vrouw van een zeeman die leefde van 1573 tot 1647.Wat een kust vol gebeurtenissen en mensen die wachten op degenen die naar de zee zijn vertrokken. Het is het verhaal van een stad en mensen die daar leefden, verbonden met hoop en de zee, levend tussen twee werelden – de wereld van het water en de wereld van het land.
Ik nam de foto’s en keerde opgewekt terug, ook al laten ze moeilijke en zware momenten zien. De kou neemt toe aan de randen van mijn vingers, maar er is warmte die komt van het werk van dingen die dicht bij het hart zijn. Een kust die een verhaal vertelt dat al eeuwenlang voortduurt, een verhaal waarin wachten, verdriet en hoop samenkomen.
Saqr Alsonidi, Jemenitische schrijver en journalist verkend ons land en onze geschiedenis.
Omroep Almere geeft onze nieuwe Nederlanders een plek om hun verhaal te kunnen delen.
