Van de redactie Nieuwe Nederlanders – Saqr Alsonidi, Jemenitische schrijver en journalist
Op de stoel tegenover mij zit een prachtig meisje dat alles heeft waar ik van droom. Misschien zelfs waar duizenden verdwaalde mensen in deze wereld van dromen. Maar toch ondersteunt ze haar hoofd met haar rechterhand, bang dat het zal vallen. Ze ziet niets anders dan haar droom en haar zorgen. Als ze wist hoeveel ze had, zou ze niet ophouden met gelukkig zijn en glimlachen. Ieder van ons heeft veel, maar blijft toch verlangen naar meer. In haar portemonnee zit een nationaal nummer en een nationale identiteitskaart. Er zijn mensen die door bossen en zeeën zijn gereisd en bijna hun leven hebben verloren om zoals zij te worden. Miljoenen mensen dromen van een stabiel en veilig thuisland om daarna onmiddellijk te vergeten dat dit ooit hun droom was. Dus waarom is ze verdrietig dit meisje! Misschien bedacht ze vanmorgen dat ze meer geld nodig heeft voor de zomervakantie. Misschien kwam ze erachter dat haar mobiele telefoon niet dezelfde is als die van haar vriendin. Zorgen waarom anderen zouden lachen, terwijl het haar verdrietig maakt.
Eerder leefde ik als vreemdeling in een onrustig land. Mijn zorg was om te vertrekken, en toen ik vertrok, vond ik een beetje veiligheid, maar ik vond ook nieuwe angsten. Het meisje ondersteunt nog steeds haar hoofd terwijl ik blijf schrijven. Op een dag zei Yassin, een vriend die tien jaar eerder in mijn leven kwam, tegen mij: “Wat je in handen hebt, is de droom van duizenden.” En ik zei tegen hem: “Er zijn dromen van mij in jouw handen waar je mee speelt.” Ik lachte, ik bedoelde zijn auto die hij reed terwijl ik rende op mijn benen. Een vriend op Facebook zei: “Ik wou dat ik jouw benen had,” en hij maakte zijn gedicht af en keek naar deze benen die mij naar elke gewenste bestemming brengen. Ik zei: “Wat een grote droom.” Moeten we stoppen met dromen omdat we genoeg hebben! Nee, dat is het niet. We moeten stoppen met onszelf te veroordelen als we geen succes behalen. Als we in staat zijn om voor het podium te zitten en te applaudisseren voor de sterren die erop staan, is dat een goede taak. Niet iedereen hoeft op het podium te staan. We moeten ons het geluk niet laten afnemen omdat we het publiek zijn en niet de helden.
Er is een uur verstreken en we reizen nog steeds met de trein, en het meisje tegenover mij is nog steeds verdrietig. Misschien is haar verdriet zelfs toegenomen omdat ze meer dingen heeft gezien die ze niet heeft en die anderen wel hebben. Iemand zei ooit: “Ik heb een droom. Ik wil mijn eerste miljoen.” En toen hij het kreeg, zei hij nog enthousiaster: “Ik droom van het tweede miljoen.” We leven in een eindeloze cyclus; telkens wanneer we een heuvel zien, dromen we van de volgende heuvel.
Saqr Alsonidi, Jemenitische schrijver en journalist heeft een boek met de titel ‘Raafat’s Journey’. verkend ons land en onze geschiedenis.
Omroep Almere geeft onze nieuwe Nederlanders een plek om hun verhaal te kunnen delen.
