Gisteren vierde ik mijn 70ste verjaardag. Tijd voor een terugblik. Meer echter nog voor een hoopvolle blik vooruit.
Geboren in 1950 heb ik, deels bewust, de opbouw van Nederland meegemaakt. Niet mijn generatie, vooral de generatie van mijn ouders is voor het grootste deel verantwoordelijk voor wat er allemaal gerealiseerd is. Hoe wij uit een verwoestende oorlog opgeklommen zijn naar de welvaartstaat die we nu zijn.
Ik heb de dam in het Haringvliet zien bouwen, ik heb de binnenstad van Rotterdam zien veranderen en een groot deel van de opbouw van Almere meegemaakt. Bermtoerisme was een onderdeel van mijn jeugd, maar ook de Flower-Powerbeweging, de opkomst van de Beatles en de Rolling Stones. De winst van Jan Jansen in Parijs en de eerste Europacup voor Feyenoord. Het staat allemaal in mijn geheugen gegrift.
In vergelijking met veel anderen heb ik een rustig en geborgen bestaan gekend. Het kabbelde zo’n beetje voort. Inmiddels 45 jaar getrouwd met de vrouw die toevallig mijn pad kruiste maar die er voor heeft gezorgd dat als zij mij belt “You’re my best friend” wordt afgespeeld. Met wie ik twee zoons kreeg. Geen hemelbestormers, wel goede jongens die bereid zijn anderen te helpen. Vervolgens kreeg ik twee prachtige kleinkinderen. Prachtig, niet omdat ze zo leuk zijn om te zien (wat overigens wel het geval is) maar omdat een mooier geschenk ondenkbaar is. En omdat zij mijn zorgen rond een goede toekomst nieuw leven ingeblazen hebben. Mij aan het denken hebben gezet over wat er anders moet en kan.
Terug naar de welvaartstaat
Helaas is niet iedereen in Nederland (de rest van de wereld laat ik even buiten beschouwing) meegenomen in die groei. Een steeds grotere groep haakt af en deelt niet of veel te weinig mee in die welvaart. De ontwikkelingen vanaf de Industriële Revolutie naar het Neoliberalisme hebben ons gebracht waar we nu staan. Tegelijkertijd zorgt die ontwikkeling ook voor een bedreiging. We “eten onze aarde op” en veroorzaken een milieuramp. Tenminste als we er niets aan doen.
Het gaat niet over, niet vanzelf
Corona, ontbossing, vernietiging van leefmilieus, opwarming. Als wij er niets aan doen dan zullen mijn kleinkinderen als ze 70 zijn waarschijnlijk niet met tevredenheid terugblikken op hun leven. Wij 70-ers hebben nog een jaar of 20 om de koers te verleggen en de jeugd vooruit te helpen. Dat kan maar dan moeten nu wel de handen uit de mouwen, dan moeten we serieus het goede voorbeeld geven door er voor te zorgen dat de welvaart eerlijker wordt verdeeld (en dan heb ik het ook over de rest van de wereld), dat er minder CO2 wordt uitgestoten en bewuster om wordt gegaan met de geneugten die de aarde ons biedt.
Van korte termijnbeleid naar een visie
De PvdA zorgde met de invoering van de AOW voor bestaanszekerheid voor ouderen. Nu zijn er maatregelen nodig om die bestaanszekerheid voor iedereen te waarborgen. Dit keer is bestaanszekerheid echter meer dan zekerheid over voldoende financiële middelen. Wij zullen het voortouw moeten nemen bij het verleggen van de koers en dan zijn er meer knoppen waar aan gedraaid moet worden en is het nodig dat wij iedereen daarin meenemen. Daarom moet de PvdA weer een brede volkspartij worden, maar wel een met een toekomstbestendig plan.
Dus wordt wakker of zoals vroeger werd gezongen: “Ontwaakt!”.
Lees ook: De strijd is nog niet gestreden.
