Gisteravond dat spektakelstuk gezien van die meneer die het zo goed met ons allen voorheeft? Die zich zulke zorgen over ons aller welzijn en dat van gans de wereld maakt?
Die besloot om de ultieme daad te verrichten door zich vast te plakken aan de gesprekstafel van de door corona gevelde Eva? Die werd vervangen door de beste bankzitter van de omroep, Beau? Als er nou iemand vastgeplakt zit aan de vaderlandse beeldbuis…
U zag het. Zag u alles? Ik betwijfel het. Wat een theater van de lach was dat, zeg. En het is een hype die kennelijk nog niet genoeg aandacht heeft gekregen.
In de afgelopen tijd wordt meer en meer duidelijk dat een bijna sektarisch aandoende groep mensen meent dat de wereld heel erg aan het vergaan is en dat zulks onmiddellijke aandacht vereist.
Daar kun je het mee eens zijn of niet, maar met de wijze waarop die aandacht wordt opgeëist, is wel iets faliekant mis.
Ging men al op de wegen zitten -zodat lange files met ronkende motoren nog langer de lucht verontreinigden- waarbij de redding van de wereld het ook nodig maakte dat ambulances niet meer langs mochten, kinderen niet naar school kwamen en mensen begrafenissen moesten missen, de waanzin neemt hand over hand toe.
Recent plakten onze wereldverbeteraars zich vast aan schilderijen na die eerst met tomatenketchup en andere etenswaren te hebben bekogeld. Nee, geen schade aan de afgedekte schilderijen, maar restauratie van de lijsten gaat duizenden euro’s kosten.
Opmerkelijker was de massale aanwezigheid van de pers. Die kwamen toevallig allemaal naar een schilderij kijken? Nee, die waren ‘getipt’. Want zonder ophef en krantenkoppen hebben die acties volstrekt geen zin.
En dat hadden anderen snel begrepen. Men plakte zich ook vast aan dure auto’s bij een autotentoonstelling, maar de eigenaren daarvan bedankten iedereen, met name de pers, heel snel en hartelijk voor de komst, deden gewoon het licht uit en gingen naar huis. Goede oplossing, zo bleek. De actievoerder(ster)s klaageden later steen en been. Ze hadden zelfs in de broek geplast.
En dan gisteren Beau… Ik kan u aanraden om alle op het internet aanwezige ‘footage’ van dat hele spektakel eens uitgebreid te bekijken.
Meneer Jansen uit Almere, modelbouwexpert, merkte al op dat nadere studie van de achtergebleven lijmtube op een foto tot de constatering leidt dat de kans groot is dat het wel meeviel met de kracht van die lijm. Secondenlijm was het in elk geval niet, wat ook bleek uit het gebrek aan gekrijs toen men de moedige wereldredder begeleid door tien camera’s de studio uit droeg en de tafel een seconde ietwat schuin hield. En hij ondertussen maar benadrukken dat iedereen voorzichtig moest zijn ‘omdat hij vastgeplakt zat’.
Had de plakkerd écht vastgezeten met een adequaat middeltje, dan hadden we ongetwijfeld wel wat gezien, maar vooral gehoord, van zijn handpalm die zou zijn blijven zitten.
Het werd een werkelijk lachwekkende vertoning, waarbij meneer werd afgevoerd door andere gasten en daarbij vreselijk hard brulde dat hij zich niet verzette. Alsof hij Navalny zelf was die zojuist naar Siberië was verbannen.
Actievoeren? Prima! Deed ik zelf ook en zal ik, indien noodzakelijk, vast wel weer eens doen.
Maar dit? Ik denk dat die auto-jongens zo gek nog niet waren. Het bij Beau georganiseerde spektakelstuk was gewoonweg zielig.
En dat wegdragen van die tafel? Man, man, man…
Hé, Beau! Dat je je daarvoor leent! Als jullie het écht aan hadden willen pakken, had je die camera’s wel uitgedaan. En het licht ook. “Beste mensen, dank je wel! Einde uitzending! Wel thuis! En gooi jij, als je van die tafel af bent, dat tubetje nog even in de prullenbak? Wel zo goed voor het milieu.”
