Sinds iemand ergens heeft bedacht dat Almere een hevige behoefte heeft aan een kunstmuseum van internationale allure, waart er een geest van kunstzinnigheid door de straten en over onze pleinen.
Eerder werden we al de topsportstad van Nederland. Misschien herinnert u het zich nog? En tot voor kort waren we de Growing Green City, natuurlijk. Oja, een mens zou het bijna vergeten, in 2018 wilde men Almere ‘Culturele Hoofdstad’ maken.
In dezelfde tijd dat men dat wilde, werd overigens Museum De Paviljoens gesloten, net als het architectuurcentrum en dreigde theater De Roestbak te sneuvelen. Er bleef geen stukje eigen cultuur over maar men wilde Almere serieus laten nomineren. Een boel poeha destijds, maar de echte kunst werd bijna de deur uit gedaan.
Iets eenders doet zich dezer dagen ook voor.
Hoewel de bewering is dat er nog niets is besloten, dat uw gemeenteraad het laatste woord heeft, doet de handelwijze van ons stadsbestuur mij anders vermoeden. Men wil weer eens iets doorduwen; het moet en het zal en het moet en het zal en er mogen miljoenen en nog eens miljoenen in.
Immersieve kunst, dat komt er. Dat is kunst waar je in wordt ondergedompeld. In feite zijn het digitale ontwerpen die om je heen op de muren worden geprojecteerd en passen allerlei musea in Nederland dat inmiddels al toe, maar Almere wil weer eens ergens ‘uniek’ in worden. Daarom hebben ze wat bedacht.
In Flevoland staan forse kunstobjecten, de zogenaamde ‘landschapskunst’. Die hurkende man in Lelystad, de Tong van Lucifer, dat betonnen vliegdekschip bij Dronten. Dat nieuwe kunstmuseum gaat die kunstwerken ‘verzorgen’, is de bedoeling.
Want die kunst is namelijk ook ‘immersief’. Pardon?
Kun je je er dan in ‘onderdompelen’? In die Groene Kathedraal? Dat konden we toch al jaren? Hoezo immersief?
Nou, het pilot-museumpje M (heeft inmiddels ook al zo’n twee miljoen gekost) heeft een heuse landschapskunst-trip georganiseerd. Voor het hele gezin! Rijd ontspannen langs de kunstwerken, laat je onderdompelen. En je ‘mag’ dat ook over meerdere dagen spreiden. Ze hebben natuurlijk ‘een app gemaakt’. Nou, weet je wat? Stap gewoon op je fiets en ga erheen. Er staan bordjes bij met wat het betekent. Wat nou immersief… Marketingtrucjes, dat zijn het.
Zoals ik al schreef: sinds iemand heeft besloten dat Almere een kunstmuseum ‘hoort te hebben’, wordt geen kans onbenut gelaten om allerlei begrippen erin te masseren. Bij u, bij mij, bij de politiek. En dat mag wat kosten…
Tegelijkertijd, voor échte Almeerse kunst, zonder stekker, zonder diaprojector, heeft men veel minder over. Aan een nieuwe expositie van Almeerse kunstenaars in de Cultuurdôme, een afbraakpand in Buiten, wordt geen woord vuil gemaakt. Daar komt geen wethouder, nauwelijks een raadslid.
Ondertussen, in Almere Haven, hebben echte Almeerse kunstenaars de opdracht gekregen om hun sculpturen uit de Kerkgracht te verwijderen. Die had men daar geplaatst in opdracht van de gemeente. Ze ziuden vier jaar blijven staan.
Plots dienen ze verwijderd. De kunstenaars is niet verteld waarom. Ik snap dat niet. De werken waren nota bene onmiskenbaar immersief, want het publiek kon zich er geweldig door laten onderdompelen in due gracht. In elk geval tot aan de heupen, zullen we maar zeggen.
Het was ook nog eens Growing Green want de meerkoetjes waren erg enthousiast over deze nestelplekken. Kunst in Haven. Kunst in Buiten.
Maar het is échte kunst. Almeerse kunst. Die moet weg. Daar is blijkbaar geen plaats meer voor. Er was altijd al nauwelijks geld voor. Almeerse kunst is niet relevant, eerder lastig voor de bobo’s en politici van gemeente en provincie die weer eens druk zijn met Almere op de kaart te zetten. En hoe!
Ze rekenen op tachtigduizend Almeerse bezoekers per jaar. Onderdompelen zullen ze ons!
In diepe, steeds diepere schulden…
Ton Theunis is fractie assistent bij APOPA
