Het zijn de weken van de sprookjes, dat hebt u ongetwijfeld bemerkt. De eerste debatten voor de gemeenteraadsverkiezingen zijn geweest en het bleken vaak letterlijk verhaaltjes voor het slapen gaan.
Een bonte stoet zoethoudertjes passeerde de revue van links naar rechts en andersom. De meeste politieke partijen waren druk met het vertellen waar ze zich allemaal voor gaan inzetten, want er blijkt veel verkeerd te zijn in onze stad.
Dat kan ik beamen. Er zijn flink wat kritische kanttekeningen te plaatsen. De belangrijkste hoort de oplettende luisteraar echter niet. Die luidt: waarom nu pas?
De afgelopen tien jaar zijn er bijvoorbeeld miljoenen en miljoenen meer in de bodemloze beerput gegaan, de laatste vier jaar zeker, en daaraan weigerden de coalitiepartijen ook maar iets te doen. Sterker, er kan nog meer bij.
Of neem de woningnood onder jongeren, starters, minima. De partijen die het woord ‘woningnood’ nu het meest in de mond nemen, zijn de partijen die die schandalige misstand in het afgelopen decennium zelf hebben veroorzaakt.
Ze hebben er in de voorbije vier jaar niets aan hebben gedaan, maar nu, met de verkiezingen voor de deur, pretenderen ze onbeschaamd de wijsheid wederom in pacht te hebben.
Het is een beetje als met de wolf. Nee, niet die van Roodkapje en haar grootmoeder maar die van de Veluwe. Oh, wat waren de ‘dierenliefhebbers’ blij met de ontdekking dat een heuse wolf ergens achter Apeldoorn een drol had gedraaid. Het haalde het NOS-journaal zelfs. En hoe er eentje rennend door Bennekom werd gefilmd. Inmiddels wordt geregeld een wolf plat gereden door de enige natuurlijke vijand die het geest heeft: de automobilist.
Niet de natuurbeschermende studeerkamerdeskundige, natuurlijk. Die vonden herontdekking van de wolf geweldig, het was emotie pur sang. ‘De wolf terug in zijn natuurlijke habitat.’
Nu waren er ook mensen die waarschuwend de vinger hieven. ‘Het is vragen om moeilijkheden.’ Maar die heb je natuurlijk altijd. Dat waren weer eens boeren die alleen maar bang zijn voor hun toch al te grote veestapel. En jagers die niet tegen concurrentie kunnen.
Niet zeuren, geen kritiek, wij herscheppen de natuur. Want dat moet. Dat kunnen wij, namelijk.
Inmiddels blijken allerlei soorten wild op de Veluwe in de afgelopen jaren te zijn gedecimeerd. Volwassen damherten blijken zelfs niet meer veilig. Moeflons, die hier ook zo nodig uitgezet moesten worden, zijn inmiddels achter manshoge omheiningen geplaatst omdat ze anders niet veilig zijn voor de wolven die zich in rap tempo hebben vermeerderd. Want die beesten doen namelijk niet wat ze ‘horen te doen’: eenzaam door het bos dwalen en af en toe een konijntje verschalken.
Binnenkort komt er een gek met het voorstel om wolven veganistisch bij te voeren, let maar op…
En nu zijn het er nog pas twee die de formule ‘All You Can Eat’ hebben ontdekt.
Maar de wolf, die alleen nog met een camera geschoten mag worden, veegt met elke regel van onze enthousiaste natuurbeschermers zijn harige reet af en paart er lustig op los.
Het dier vormt als vanouds weer roedels en het duurt vast niet lang of Roodkapjes oma krijgt er een stel voor haar elektrische fiets terwijl ze de Utrechtse heuvelrug doorkruist.
Inmiddels richtten wolven ook al slachtingen aan onder schaapskuddes, struisvogels, geiten.
Je kon erop wachten dat het gierend uit de klauwen zou lopen, maar het moest allemaal zo nodig.
Het proces is vergelijkbaar met ‘onze’ Oostvaardersplassen waar ook dit jaar de hele discussie over al dan niet bijvoeren weer is opgelaaid. En over al dan niet afschieten. Die wildstand was toch ‘terug gebracht’ tot goede proporties? Die Konikpaarden, ook zo’n goed plan, waren toch naar ‘functie elders’ getransporteerd? We hadden toch weer grip op de zaak?
Helemaal niet. Je kunt er nog zulke prijzen winnende documentaires over maken, het blijft een toonbeeld van volstrekt onvermogen.
Want men blijft ook daar maar doormodderen met ‘de natuurlijke habitat’ die er zonder menselijke inmenging nooit zo dramatisch bij zou hebben gelegen.
De politieke leiding van de afgelopen jaren heeft op allerlei fronten in de stad en de natuur niet slechts verzaakt. Ze heeft de problemen zelf maar al te vaak gemaakt. De gevolgen van de ellende komen echter vrijwel nooit bij die veroorzakers terecht.
Ze zijn doorgaans zelf de dupe niet en ze ervaren de wereld dan ook heel anders dan wij. Zo heerlijk kneedbaar, zo prachtig maakbaar.
Waarna ze zichzelf, als de boel gierend uit de klauwen blijkt te zijn gelopen, presenteren als dé mensen die de oplossing komen brengen, als dé mensen die weten hoe het moet.
En soms ook als een wolf in schaapskleren. Laat u daarom in de komende weken vooral niet in de luren leggen.
