Toegegeven, het heeft iets aantrekkelijks dat je onderuitgezakt in zacht leer zoevend lang ‘s heerenwege door de chauffeur van A naar B wordt gebracht.
Krantje lezend, rapportje bestuderend, thuisfront bellend, interviewtje gevend of gewoon overdwars op de achterbank liggend een tukje doend. Een mens zou eraan kunnen wennen.
Gisteravond gooide onze tijdelijke burgemeester een steen in de Almeerse vijver door de mededeling dat haar voorganger zich minstens vijf jaar lang van hot naar her had laten vervoeren zonder dat dat iets met het ambt van burgemeester van doen had.
Privé-bestemmingen of naar ‘niet ambtsgebonden nevenfuncties’, daar ging de reis dan naartoe.
Het zou een kiezelsteen hebben kunnen zijn die slechts wat kringetjes aan het oppervlak van het spreekwoordelijke glas water veroorzaakten, ware het niet dat ze het over Franc had.
Franc die ons van de ene op de andere dag verliet. Om minister van Rechtsbescherming te zijn. Almere, ondanks al je mooie beloften, in de steek laten voor het Haagse is onvergeeflijk. Dan wordt het andere koek. Franc die toch ook wel wat gevoelig was voor ‘de glans van de ketting’, zoals hij dat zelf noemde.
Hoge bomen vangen weer wind, om het zo maar te zeggen.
Want Franc heeft zich minstens vijf jaar van zijn burgemeesterschap meer dan vijfhonderd kilometers per jaar van en naar bestemmingen laten vervoeren. Luxueus door de chauffeur voor menige deur laten afzetten waar het eigenlijk dus niet hoorde. De Belastingdienst gaat het nu allemaal onderzoeken en men zoekt daar ‘een passende fiscale oplossing’. De gemiddelde Nederlander weet inmiddels wel wat dat betekent.
Tijdens de corona-golf was er zo’n minister van Justitie die ‘een bedrag naar een goed doel zou overmaken’, herinneren wij ons.
Franc zelf liet meteen weten dat hij elk gemaakt ritje altijd keurig ‘administratief had doorgegeven’. Wat dat wil zeggen, wordt momenteel ook onderzocht, want dat was gisteravond ten stadhuize nog niet bekend. Franc was wel snel met zijn reactie op Twitter, dat moet gezegd. Maar het is ook nogal wat.
De minister van Rechtsbescherming moet namelijk nóg onkreukbaarder zijn dan een Almeerse burgemeester, dat snapt u.
De regels zijn simpel en duidelijk: het ding heet niet voor niets ‘dienst-auto’. Hij is bestemd voor de dienst en voor niks anders. Ik wist niet eens dat onze interim burgerstiefmoeder doorgaans na gedane arbeid met de trein naar haar huis in het mooie oosten des lands reist, zoals ze en passant vertelde.
Nou trok de term ‘niet ambtsgebonden nevenfuncties’ wel mijn aandacht en wat bleek? De ritjes van Franc gingen ook naar de vergaderingen van de Fietsersbond, waar hij ongetwijfeld iets van ere-beschermvoorzitter zal zijn. En dát valt me dan zo tegen.
Dat je je notabene bij de Fietsersbond voor de deur laat afzetten door zo’n fikse hybride Mercedes met vloerverwarming…
Gisteravond, toen ik de parkeergarage van het stadhuis uitreed, zag ik wethouder De Jonge ook naar huis vertrekken. Het regende, dus ze deed haar regenjack goed dicht en stapte op haar fiets.
Niet eens een dienstfiets, vermoed ik zomaar.
Ton is fractie assistent bij APOPA, schrijver en columnist
